مفهوم جی پی اس (GPS)
مفهوم و ایده جی پی اس (GPS) به طور اساسی به دهه 1960 برمیگردد. در آن زمان، دولت ایالات متحده آمریکا نیاز به یک سیستم موقعیتیابی دقیق داشت تا بتواند در عملیات نظامی و ملاحی استفاده کند. ایده اصلی GPS توسط دکتر برادفورد پارکینسون در سال 1964 مطرح شد و در ادامه توسعه یافت.
نقطه شروع سامانه موقعیت یابی
در سال 1973، وزارت دفاع آمریکا با همکاری سازمان هوافضا و دریانوردی آمریکا (NASA)، سیستم جی پی اس را رسماً آغاز کرد. این سیستم از مجموعهای از ماهوارهها و دستگاههایی که واحدهای موقعیت را اندازه گیری میکنند تشکیل شده است. این ماهوارهها اطلاعات موقعیت را به دستگاههای دریافت کننده جی پی اس ارسال میکنند. در ابتدا، GPS برای مصارف نظامی بهکار میرفت و تا دهه 1980 محدود بود.
تصویر دکتر برادفورد پارکینسون مهندس و مخترع آمریکایی، سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی ایالات متحده و استاد بازنشسته دانشگاه استنفورد.
کاربردهای جی پی اس
با گذشت زمان، استفاده از GPS در صنایع مختلف مانند ملاحت هوایی، دریایی، خودروسازی و حتی مکانیابی در دستگاههای همراه رایج شد. در دهه 1990، سیستم GPS به طور عمومی در دسترس قرار گرفت و به صورت گسترده در سراسر جهان استفاده شد. این تکنولوژی به مرور زمان بهبود یافت و دقت بالاتری در تعیین موقعیت فراهم کرد. همچنین، سیستمهایی مانند DGPS (Differential GPS) و WAAS (Wide Area Argumentation System) برای بهبود دقت GPS توسعه یافت.
امروزه، GPS نقش چشمانداز و کلیدی در زندگی روزمره ما ایفا میکند. از استفاده در صنعت، ترافیک راهها، ناوبری خودروها، مکانیابی دستگاههای همراه تا مسابقات ورزشی، ما به طور عمده به GPS برای تعیین موقعیت و جابجایی متکی هستیم.
نتیجه گیری
به این ترتیب، سیستم جی پی اس از یک مفهوم نظامی در دهه 1960 تا یکی از تکنولوژیهای برجسته و روزمره در دهه1990 تکامل یافت. این سیستم به عنوان یکی از مهمترین و قدرتمندترین سیستمهای موقعیتیابی در دنیا شناخته میشود.